जाऊ नको दूर बाबा.. अबोल होती एक परी ती कधीच कुणाशी

जाऊ नको दूर बाबा.. अबोल होती एक परी ती कधीच कुणाशी बोलत नसे काय वर्णू मी तिचे वर्णन विषयाला या शब्द नसे तरीही मनी या वाटूनी जाते थोडेसे बोलावे तिच्याशी काय आहे मनातील त्या खोल खोल गाभाऱ्याशी पाहत असता तिच्याकडे मज खूप काही दिसून गेले अस्थिर तिच्या त्या नयनांनी मग पाण्याचे हे प्याले भरले थरथरणाऱ्या अनामिकेने नयन तिचे मी पुसू लागलो काय झाले सांग मज मी प्रश्न तिला हा पुसू लागलो उदास असत्या चहिऱ्याने ती खूप काही मज सांगत होती शब्द तिचे ते ऐकत असता चंचलता मम भासत होती घरात तुम्ही नसता बाबा खूप भय मम भासत असे एकांता या घाबरून मी कोपऱ्यात मग गप्प बसे खुळखुळणारी भातुकली हीशांत स्थिर ती पडून असते तिच्या न माझ्या शिवाय घरी या खेळायला कोणीच नसते मनातील ते शब्द परीचे शब्द परिचे हृदय माझे जाळत होते नयन स्वतःवर जणू अश्रूंचे मोतीच मोती माळत होते ती ही चिमुकल्या तीही चाफेकळीने नयन माझे पुसू लागली माझे अश्रू पाहून मग ती गोड चिमुकली हसू लागली इतकी माया पाहून मम अश्रू अनावर झाले होते अपर्यायी मन हे माझे त्याच अश्रूत न्हाले होते अश्रूच बहुदा माझे तिला सर्व काही सांगून गेले म्हणून मुकले कोवळे फुलते ते शांत निरागस निजूनी गेले.. 💖✍️व्यंकटेश विनायक कुलकर्णी ✍️💖 💖 सायंकाळच्या कविता 💖 ©THE VYANKATESH KULKARNI #HappyDaughtersDay2020